Tükenmişlik Sendromu ile Başa Çıkmak: İçindeki Meşaleyi Yakmak🕊️

Öyle zamanlar vardır ki dünyanın ağır bir örtü gibi omuzlarına çöktüğü, güneşin evine doğmadığı , insanın kendi içinde yorgun ve boşlukta asılı kaldığı...

Hepimizin zaman zaman yataktan kalkmak istemediği,  hiçbir şeyden keyif almadığı, düşüşe geçtiği anlar olmuştur. Ne yaptığın işten ne yediğin yemekten ne de gezdiğin yerlerden bir tat alırsın. Tüm konuşmalara sağır, güzelliklere de kör olursun adeta. Çünkü o yoğun stres seni esir almıştır bir kere ve fiziksel olarak da ruhsal olarak da pilin bitmiştir.  

Öyle zamanlar vardır ki dünyanın ağır bir örtü gibi omuzlarına çöktüğü, güneşin evine doğmadığı , insanın kendi içinde yorgun ve boşlukta asılı kaldığı... Hayattan soyutlandığın, her konuşmadan kaçmak istediğin o anlar.  Sanki herkes hızla ilerlerken sen aynı noktada öylece duruyorsundur. Günler birbirini kovalarken birbirlerinin kopyası olur, aynalar tanıdık ama uzak gelir sana. Ve insan en çok kendine yabancılaşır böyle zamanlarda. Ne bir yer tamamlar seni, ne de bir cümleye sığar halin.

İşte böyle zamanlarda insan tekrar can bulmak adına tutunmalıdır hayata. Peki ama nasıl? 

Kimi zaman sevdiğin bir şarkıya sığınarak, yeni yemek tariflerinde küçük heyecanlar bularak, huzuru bulduğun yürüyüşlere çıkarak arınabilirsin bu duygulardan. Öte yandan ruhunu nefes aldıran kısa meditasyonlar, basit egzersizler ya da yeni bir hobi edinmek bile seni, içinden çıkamayacağını sandığın o karanlıklardan usul usul aydınlığa çıkarabilir. Fakat tünelin sonundaki o ışığa ulaşmak için karanlığın tam ortasındayken kendi meşalemizi kendi ellerimizle tutuşturmalıyız. Ve bunun yolu sana iyi gelen şeyi bulmaktan geçiyor.

Kimine göre bu bir sabah kahvesinin dumanında, kimine göre bir dostun sıcak sesinde, bazen yalnızlıkta bazen de kalabalıkta...

Çünkü herkesin iyileşme biçimi kendine özgüdür ve kimse ama hiç kimse seni senden iyi tanıyamaz ve şifa olamaz.

Ve bazen, insan sadece kendine iyi gelecek küçük bir şeye tutunarak değil…aynı zamanda o küçük şeyin içinde büyüyen, kendini yeniden hatırlamanın huzuruna da sarılarak iyileşir.

"Peki ya sen, karanlığın tam ortasındayken meşaleni yakmayı başarabildin mi?"