Aykırı Açan Bir Çiçektim🕊️

 Aykırı açan bir çiçektim...

Aykırı açan bir çiçektim ben...

Kimsenin ayak basmadığı bir taşın kenarına sinmiş, göğe bakmaya cesaret edemeyen bir yaprağın ardında gizlice var olmuş bir renk belki, belki de hiç gelmemiş bir mevsimin ilk yanılsamasıydım. Ben yönsüzlüğün bir izdüşümüydüm. 

Aykırı açan bir çiçektim ben...

Köklerim çürümeye yüz tutsa da başka türlü açtım hep. Çoğu zaman susuz bazen de güneşsiz. Ona rağmen açtım. Yoktu başka çarem. Onların güneşe dönüp parladığı yerde ben gölgede kaldım. Işığımı aradım. Rüzgara karşı durmuş her çiçek gibi, biraz ürkek biraz da inatçıydım. Eğreti bir varoluştu benimki. Sığamadım bir saksıya, bir bahçeye de ben layık görülmedim. Toprağım hep uzaktı bana, ne zaman yaklaşmaya kalksam tutunamadım. Yağmur beni beslemek yerine temizlesin isterdim, silip atsın şu üstümdeki hüznü. İsterdim, düşlediğim düşlerden düşmemeyi. Olduğun gibi kabullenmeyi. Bir yere ait olmaktan çok olmamanın sesiydim belki de. 

Aykırı açan bir çiçektim ben...

Doğrudan değilim ben, beni ancak gölgemden, sesimden, kırık yerlerimden tanırsın. Beni ancak bakınca değil görmeyi bildiğinde anlarsın. Zamanı geldiğinde değil de zamansız açtığında anlarsın. Biraz geç kaldığında, yerini bulamadığında, gölgede yaşadığında. Göğüs gerdiğinde fırtınalara, dolulara dayandığında, koparılmaya çalıştığında ama yine de solmadığında anlarsın.

Ve ben kimsenin beklemediği zamanda, beklemediği bir yerde açacağım. Çünkü gölgeyle barıştım.

 Bu sözlerim tüm zorluklara rağmen açmayı seçen nadir ruhlara...

'Var mısın gölgelere, fırtınalara ve zamansızlığa rağmen açmaya..?' 🪶