Hayat Ağacının Gölgesinde: Tutunmak 🕊️

'Ve biliyor musun, yeşermek için önce kök salmak gerekir...'

Hiç kendine sordun mu, gerçekten nereye aitsin?

Biliyorum yana yakıla nereye ait olduğunu arıyorsun ve hiçbir yere ait hissedemiyorsun kendini, her girdiğin yol çıkmaz sokak, her insan sana yabancı değil mi? Eğer sen de nereye ait olduğunu bilmiyorsan, neresi benim yerim diyorsan bu sözlerim sana... 

İnsan yaşam boyu nereye ait olduğunu bulmak ister. Kökleri nereye uzanıyor, dalları hangi göğe değmek istiyor, nerede yeşeriyor bunu bilmek ister.

Kimi zaman bir insan olur toprağı, kimi zaman bir hatıra. Bazense yıllar önce unutulmuş bir çocukluk gülüşü ait hissettirir insana. Tutunmak ister ve bu tutunmak, bazen sadece düşmemek değil, var olmak, sürmek, nefes almak demektir. Bir sabaha uyanırken içten içe fısıldar yaşam: “Buradayım. Gitmedim. Kırıldın belki ama henüz kopmadın.” Savrulma... Aksine sal köklerini kendine. Bak bakalım o zaman devriliyor musun.

Hayat ağacın ise, her yara aldığında kabuk bağlar. Her fırtınada eğilir belki ama yeniden doğrulur. Ve en önemlisi, köklerinden utanmaz. Çünkü köklerindir seni sen yapan ve ait olduğun yere bağlayan. Ve biliyor musun, yeşermek için önce kök salmak gerekir. Çünkü ne kadar derine inersen, o kadar yükseğe uzanabilirsin.

Bazen bir duaya benzer insanın tutunabilmesi, söylenmeden de hissedilir. Bazen bir annenin gözleri olur, bazen içinden çıkamadığın bir şarkı. İnsan, çoğu zaman neye tutunduğunu bilmeden de tutunur. Bir gün biri gelir, elindeki kopmak üzere olan dalı tutar ve sen ilk kez gerçek anlamda bir yere ait olduğunu hissedersin. Yaşam ağacın yeniden yeşerir. Ve sen anlarsın: Tutunmak, aslında kök salmaktır içten içe… Görünmese de, derinlerde bir yerde yaşamın seni hâlâ sevdiğini bilmektir. Ait hissetmektir. Sıkı sıkıya, dört kolla sarılmaktır hayata. Ait olmadığın yere kök salmaya çalışırsan da ölmezsin fakat ne çiçek açarsın ne meyve verirsin ne de yeşerirsin, unutma.

Hakikat ise insan kendini sevmişse, barışmışsa olanla ve olacak olanla, nereye giderse gitsin, kimle olursa olsun, ruhu kendiyle geldiği sürece her yer onun evidir. Çünkü insanın asıl evi, ruhun kendisidir,  sürekli anımsa.

Senin hayat ağacın nerede kök saldı, hiç düşündün mü? 🪶