Her gülüşün ardında görünmeyen bir hikâye vardır. Kimi zaman bir bekleyiş, kimi zaman bir kırılma…
Her gülüşün ardında görünmeyen bir hikâye vardır. Kimi zaman bir bekleyiş, kimi zaman bir kırılma… Bu yazı, bir kadının sessiz çığlığını, içindeki çocukla yüzleşmesini ve hiç tutulmamış ellerin izini anlatıyor.
Elimden sımsıkı tut. Tut ki edemem sensiz. Bir dağ başı kadar ıssız, yalnız ve kimsesiz. Oysa sadece sen bilirdin düşerken nereye çarpıp nereye sığındığımı. Ve şimdi çiçekçilerden uzağa düştü yolum. Vazgeçtim neşeli kalabalıktan, ışıltılı vitrinlere bakmaktan. Gülüşlerim ısıtmaz oldu kimseyi. Kaldırım taşlarına sinmiş adımlarım, aynı yerden geçip duruyorum, her seferinde başka bir sessizlik düşüyor önüme. Sesimin yankısı bile yabancı geliyor bazen, sanki biri başka bir yerden benmişim gibi konuşuyor.
Susmuş bir kadın oturuyor gülüşümün perde arkasında , elleri kucağında, gözleri camda unutulmuş. Ne bir soru sormaya mecal var, ne de cevap olacak bir kelime. Bazı akşamlar, bütün cümleleri boğazımda düğümleyip bir mendilin ucuna bağlıyorum, biri çıkıp çözsün diye.. Evim ile sokaklar arasında bir fark kalmadı artık. Kucaklamıyor, barındırmıyor hiçbiri. Oysa buldum sanırdım, günün sonunda herkesin döndüğü o evi. Buğulanıyor içimdeki kız çocuğunun o masum gözleri. Yarasına merhem olacak o merhameti bekler gibi.
Bazen bir sandalye eksik kalıyor masada, ama kimse fark etmiyor. Her şey yerli yerinde gibi görünüyor uzaktan. Oysa buram buram bir yarım kalmışlık kokuyor. Şimdi çatal bıçak sesleri bile anlamsız. Eksik bir gölge dolaşıyor odalarda, kimse üstüne alınmıyor.
Ellerimi sımsıkı tut. Tut ki hiçbir eksiği bu kadar büyütmeyeyim içimde. Belki de bu kadar korkmam boşluklara oturmaktan, yankılanan duvarlara sırlarımı fısıldamaktan. Kalabalıklaşırım yanlızlıklarımdan, sığdırırım avuçlarımın arasına tüm dünyayı.
Oysa sadece ellerim vardı… birbirine kenetli, soğuk ve sessiz.
Peki ya sen? Hiç kendi ellerine tutundun mu? Yokluğunu koyacak bir yer bulamayınca, kendine bile yabancı kaldığın oldu mu?🪶
0 Yorumlar