Bazen kelimeler yetmez anlatmaya...
Sessizlik en yoğun duyguların dilidir aslında. Kelimelerle çok kısıtlı bir iç döküm yaşarken, susarak bir çok şey anlatabilir insan. Gürültüden, kalabalıktan uzak. Belki de gerçek huzurun tarifi...
Sessizlik...
Aslında o kadar da korkutucu değil; bilakis iyileştirici ve huzur vericidir. O sessizliğe kulak verdiğimizde, hayatın karmaşasından uzaklaşır, kendimizle yeniden bağ kurarız. İçimizdeki fırtınalar diner, zihin sakinleşir ve ruh tazelenir. Bir nevi ruh banyosu...
Paragraflarla, uzun uzun konuşmalarla anlatamadığın her ne varsa sessizliğin anlatır. Tıpkı bir duruş bir bakışla olduğu gibi. Dinle kendini, sana anlatacağı çok şey var eminim. Bunu çoğu insan yapamaz çünkü gerçeklerle yüzleşmek kendine kulak vermek zordur, kaçmak ise kolay. Her sessizlik anı, kendimize verdiğimiz en değerli armağandır.
Sessizleş...
Belki de içindeki bu sessizliği bulduğunda, kendinle barışmanın ve gerçek huzurun kapıları açılır. Hatırla, sessizlikteki sesin senin en güçlü rehberin olduğunu. Ona kulak ver, çünkü ruhun orada konuşuyor.
Ruhunun odalarında yankılanan, duyulmayı bekleyen zarif bir melodi gibi. Ve ben de bugün o sessizliğin sesini dinledim, deniz kabuğu dinler gibi. Hislerimle buluştum. Meğer ne çok anlatacağı şey birikmiş ne çok ihmal edilmiş. Ve anladım ki gerçek huzur sessizliğin içinde gizli imiş.
Sessizlik bazen kelimelerden daha derin, daha anlamlıdır. O, kalbin fısıltısıdır, çoğu zaman duyulmayan ama hep orada olan. Gürültüden kaçıp o fısıltıya kulak verdiğimizde, kendimizi buluruz. Sessizlik, bazen iyileşmenin, bazen de yeniden doğmanın kapısıdır.
Unutma...! Sessizliği seçen, zaten her şeyi çoktan söylemiştir. 🪶
0 Yorumlar