Büyüyen Ruhlar:Tekamül Yolu🕊️

Bu hayat yolunda kırılırız, kahroluruz, kayboluruz, sorgularız ama her adımda biraz daha 'oluruz'...


Bu hayat yolunda kırılırız, kahroluruz, kayboluruz, sorgularız ama her adımda biraz daha 'oluruz'. Bu yol öyle bir yol ki eksilerek tamamlanırız.

Her ruh bu dünyaya unutmuş olarak gelir. Nereden geldiğini, kim olduğunu, nereye döneceğini bilmeden...Ama içimizde bir öz vardır, bir çağrı. Hatırlatmak isteyen... İşte o, tekâmül yolunun ilk adımıdır. Kendini hatırlamak. 'Ne için varım, amacım ve yolum ne?' sorgularının cevabını arar. Sonra uyanışa geçer insan, kendine uyanmak..

Genellikle bir acı, bir kayıp ya da büyük bir sorgulama ile başlar. “Neden buradayım?”, “Bu yaşadıklarımın anlamı ne?” diye sorgular insan. Sonra korkularmızla, gölge yanımızda tanıştığımız aşamaya geçeriz, zordur yüzleşmek. Fakat bu olmadan gelmez ışık. Ardından 'ben' yerine 'biz' demeyi öğrenir ruh. Paylaşmanın, bir olmanın gücünü fark eder. İşte o an farkındalık çoktan başlamıştır. Aslında hepimiz birbirimize görünmez iplerle bağlıyız.

Ve bazı yollar, adımlarla değil, sabırla, suskunlukla, kabullenişle yürünür. İnsan bazen hiçbir şey yapmadan da büyür, çünkü tekâmül yalnızca ilerlemek değil, bazen durup bekleyebilmektir, bazen durmak da ilerlemektir. Ruh, her sessizlikte biraz daha derinleşir; zamanla öğrenir ki her gecikme bir hazırlıktır, her kayboluş bir dönüşün habercisidir, her kaybedeşin bir kazanmanın. Ve bazen, bir pencere önünde dalıp gittiğimiz düşünceler bile bizi hakikate biraz daha yaklaştırır, çünkü bazen yürümek, yalnızca içine bakmaktır…

Olur da bir gün, içindeki fısıltıyla yüzleşirsen sessizce, fark edersin belki; sandığın her kırık, aslında içten içe çatlayan kabuğundur ve her dağılma, yeni bir 'öz'e ulaşmak içindir. Çünkü tekâmül, görünmeyen yerlerde filizlenir; suskun ama esaslı, sancılı ama hakiki…

Tekâmül, sonu olmayan bir hatırlama yoludur. Her gözyaşı, her yalnızlık, her gülümseyiş… Hepsi bir adım daha yaklaştırır bizi “olmak” dediğimiz o derinliğe.

Ve sonunda anlarız ki: “Yol da biziz, yürüyen de...”


Kendine varmadan, hangi yol gerçekten yürünmüş sayılır? 🪶

Yorum Gönder

0 Yorumlar