Hayat, başkalarına verdiğimiz değerle değil; kendimize verdiğimiz değerle ölçülür aslında...
Zaman zaman önceliği başkasına verdiğin olmadı mı hiç?
Benim oldu. Kendimi arka plana attığım, sonsuz fedakârlıklarda bulunduğum birçok an oldu. Ve bunlar, sevilmek ya da görülmek için değil; sevdiğim ve şefkat beslediğimden kaynaklıydı. Fakat bir şeyi kaçırıyordum: kenara itilmiş, ihmal edilmiş bir ben vardı. Meğer en çok kendime göstermem gereken sevgiyi ve vefayı, en çok kendimden esirgemişim.
Her insan hayatının bir döneminde böyle bir farkındalık yaşar. Bazen bu uyanış yolun başında gelir, bazen ise çok geç olur. Ama ne zaman gelirse gelsin, fark ettiğimiz anda, zararın neresinden dönsek kârdır. Çünkü orada bizi bekleyen bir biz var; kaybolmuş, ihmal edilmiş ama hâlâ umutla bekleyen bir benlik…
Hayat, başkalarına verdiğimiz değerle değil; kendimize verdiğimiz değerle ölçülür aslında. Ne kendimizi unutarak başkasına fazla değer vermek, ne de kimseyi umursamadan sadece kendimizi önemsemek huzur getirir. Değer vermek bir sanattır ve denge ister. Hak etmeyene fazla değer yıpratırken, hak edeni görmezden gelmek de içte bir boşluk bırakır. İşte bu yüzden, kendimizi seçmek, kendimize gösterdiğimiz özenle başlar; sınırlarımızı bilmekle devam eder ve kalbimizi korumakla pekişir.
Kimi zaman vazgeçmek gerekir, kimi zaman susmak; kimi zaman ise güçlü durmak. Ama her adımda, her karar anında hatırlamalıyız ki; başkalarına gösterdiğimiz sevgi ve şefkat, kendimize gösterdiğimizle dengeli olmalı. İçimizdeki dengeyi bulduğumuzda, başkalarını sevmenin ve hayatın yükünü taşımak kadar, kendimizi de önemsemenin kıymetini anlayabiliriz. Aksi takdirde o yükleri taşıyamaz hale geliriz.
O yüzden şimdi soruyorum: Kendini seçebiliyor musun? Kendi değerini görebiliyor musun? Kendine sahip çıkarak, en çok senin hakkın olan huzuru ve sevgiyi kabul edebiliyor musun? Çünkü unutma, senin için verdiğin değer, hayatının en kıymetli yatırımının ta kendisidir.🪶
0 Yorumlar